Realize!

W małych organizacjach proces ustalania wynagrodzeń i uzyskiwania porad może obejmować wszystkich. Wszyscy koledzy mogą zebrać się na spotkaniu, aby omówić i uhonorować swój wkład oraz zdecydować po kolei o odpowiednim poziomie wynagrodzenia dla każdej osoby.

Realize!, czteroosobowe partnerstwo w zakresie doradztwa w zakresie rozwoju organizacyjnego z siedzibą w Amsterdamie w Holandii, ustala w ten sposób pensje. (Uwaga: od czasu tego pisania Realize! zmieniła strukturę i ten proces, chociaż pozostaje on aktualny i inspirujący). Co kwartał czterej partnerzy spotykają się na długo oczekiwaną dyskusję.

Spotkanie rozpoczyna się od tradycyjnej aktualizacji biznesowej ― omawiającej aktywność klientów, ważne wydarzenia i kluczowe dane z ostatniego kwartału. Potem następuje piękna (i wrażliwa) część: każdy partner z kolei dzieli się swoim spojrzeniem na swój wkład w ostatnim kwartale, w tym na pracę, którą wykonał, projekty, które prowadził i wsparcie, które udzielił innym. Podczas gdy jeden z partnerów mówi, inni mogą wtrącić się, aby dodać wszelkie niezgłoszone uwagi, pochwalić lub zadać krytyczne pytanie. Kiedy grupa skończy i czuje, że wkład wszystkich został wysłuchany i uhonorowany, każda osoba zatrzymuje się, aby w ciszy zastanowić się nad wynagrodzeniem. Jak można podzielić zarobki z ostatniego kwartału między partnerów w sposób odzwierciedlający wkład wszystkich?

W pewnym momencie jeden z partnerów przerywa ciszę propozycją. Czasami propozycja wydaje się odpowiednia i zostaje przyjęta na miejscu. Częściej jest to podstawa do dyskusji: Uważam, że mój wkład tu lub tam zasługuje na większe uznanie. Partnerzy przyznają, że to jak dokładnie podzielona zostanie gotówka, ostatecznie nie jest tematem tej rozmowy. Dyskusja służy wyższemu celowi: upewnieniu się, że każdy czuje, że jego wkład jest w pełni doceniony, a perspektywa wewnętrzna i zewnętrzna (to, co wiem i co postrzegają inni) są zsynchronizowane. To ćwiczenie otwartości, zaufania i wrażliwości. Czterej partnerzy zgłaszają, że niezmiennie przystępują do dyskusji z pewną nerwowością i opuszczają spotkanie z głębokim poczuciem wdzięczności (i spontanicznym koleżeńskim uściskiem) za bycie częścią partnerstwa, które działa na tak głębokim poziomie słuchania i zaufania.^[1]